در مجموعه باورهای پزشکی خارج از رده، شما را با باورهای پزشکی که امروزه دیگر مورد قبول پزشکان نیستند، آشنا می کنیم؛ و حالا باور نهم:
باور رایج: ورزشهای هوازی (ایروبیک) به کاهش وزن کمک می کنند.
ورزشهای ایروبیک (یا ورزشهای کاردیو)، ورزشهایی نسبتا ملایم هستند که نیاز بدن به اکسیژن را افزایش می دهند و معمولا ضربان قلب را هم بالا می برند. پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری و شنا جزو این دسته هستند. جالب است بدانید که تا ۴۰-۵۰ سال پیش اصطلاحی به نام ورزش ایروبیک وجود نداشت. در سال ۱۹۶۸ یک پزشک نیروی هوایی آمریکا به نام کنت کوپر این دسته بندی را باداع کرد و مزایای آن برای سلامتی را شرح داد.
توصیه جدید: ورزش واقعی یعنی اینکه واقعا و حسابی ورزش کنید.
از همان آغاز پایه گذاری ورزشهای ایروبیک انتقادهایی به آن وارد بود و بعضی بر این عقیده بودند که در مورد این ورزشهای بیش از حد مبالغه می شود. تحقیقات بعدی نشان داد که ورزشهای ایروبیک به تنهایی تاثیر چندانی در کاهش وزن و تندرستی ندارند و پیشنهاد شد که این روشهای در کنار ورزشهای قدرتی تمرین شوند.
تحقیقات جدید بیش از پیش حق را به منتقدین ایروبیک می دهند و نشان می دهند که ورزشهای شدید با فواصل استراحت بسیار موثرتر از ایروبیک هستند. در یک مطالعه جدید خانمهای ورزشکار به دو گروه تقسیم شدند. یک عده سه بار در هفته و هر بار به مدت ۲۰ دقیقه به روش “شدید-باوقفه” در دوچرخه ثبت رکاب زدند. آنها درهر ۲۰ ثانیه ۸ ثانیه با شدت تمام رکاب می زدند و ۱۲ ثانیه استرحت می کردند. گروه دیگر هم سه بار در هفته رکاب می زدند اما به روش ایروبیک. آنها هر بار ۴۰ دقیقه بطور مداوم و با سرعت متوسط رکاب می زدند. نتایج این مطالعه نشان داد که گروه “شدید-با وقفه”از هر جهت تندرست تر از گروه ایروبیک بودند و بیشتر وزن کم کردند.
دلیل این تفاوت این بود که دوره های شدید ورزش (هرچند همراه با وقفه و استراحت) بیشتر باعث تحریک سوخت و ساز می شوند و حتی اثر انها بر افزایش سوخت و ساز، بعد از اتمام ورزش هم باقی می ماند. اما ورزشهای ایروبیک نه تنها تاثیر کمتری بر سوخت و ساز دارند بلکه بلافاصله بعد از اتمام ورزش تاثیر خود را هم از دست می دهند.
مساله دیگر این است که مدت طولانی ورزش در ورزشکاران ایروبیک باعث می شود انها گرسنه تر شوند و تمایل بیشتری به خوردن بعد از تمرین ورزشی داشته باشند. همین مساله باعث میشود همان تاثیر مختصر ایروبیک در کاهش وزن هم، خنثی شود و ورزشکار را در کاهش وزن و تناسب اندام ناکام بگذارد.
در یک تحقیق که در American Journal of Physiology منتشر شده، ثابت شد که کسانی که روزانه ۱ ساعت ایروبیک کار می کردند همان اندازه وزن کم کردند که کسانی که فقط نیم ساعت ایروبیک کار می کردند لاغر شدند. چرا که ورزشکاران دسته اول به خاطر مدت طولانی ورزش گرسنه تر می شدند و بعد از تمرین، بیشتر سراغ خوراکی های وسوسه انگیز می رفتند.
با این حساب افسانه ایروبیک را دیگر باید پایان یافته بدانیم، البته منظور ما این نیست که ایروبیک چیز بی فایده یا مضری است، اما حداقل می توانیم این اطمینان را به شما بدهیم که در مورد ایروبیک و تاثیرات آن بیش از حد مبالغه شده است و هیچیز نمی تواند جای ورزش درست و حسابی عرق در آور را بگیرد.
سلام آقای حاتمی ممنونم از مطلبی که نوشتید. ولی خداییش ما مردم دیگه تو کار شما پزشکا موندیم!
یه روز فتوا داده میشه آیروبیک خوبه چهار روز دیگه یه همکارتون نقضش می کنه!
یه روز میگن ماست و لبنیات بخورین خوبه دو روز دیگه نقضش ثابت میشه!
یکی میگه خرما بخورین فلان خاصیت و داره اون یکی میاد میگه نخورین ضرررش بیشتر از سودشه…………..!ای بابا
____________________________________________________________________
سلام
از اینکه نظرتان را با ما در میان گذاشتید ممنونم
البته همانطور که در پاراگراف آخر ذکر شده، ایروبیک بیفایده یا مضر نیست اما متاسفانه در مورد آن مبالغه شده که اتفاقا این مبالغه از طرف پزشکان نبوده و بیشتر متولیان باشگاهها و مراکز ورزشی به این تعاریف دامن می زنند
اما درست است که در مورد علوم پزشکی و تجربی ما هیچگاه قطعیت نداریم. به همین خاطر است که همیشه نیاز به مطالعات بیشتر و تجربه های بالینی احساس می شود، چرا که با آشکار شدن رازهای جدید پزشکی، ممکن است تصمیم گیریها دگرگون شوند. در هر حال ما وظیفه داریم در هر زمان، با توجه به دانش آن زمان، آخرین دستاوردها را به اطلاع شما برسانیم.
خودتان قضاوت کنید که در چنین شرایطی که هر لحظه پیشرفت جدیدی رخ می دهد و ما را به حقایق بدن آگاه تر می کند، سخنان افرادی که توصیه می کنند به دانش پزشکی قرنها پیش باز گردیم و دستاوردهای نوین را رها کنیم، چقدر می تواند منطقی باشد.