احسانه فخر موسوی:
وبلاگنویسی در میان دندانپزشکان اتفاق مرسومی نیست. اگر هم پای وبلاگنویسی به میان بیاید بیشتر با تلاش برای اشتراک مفاهیم علمی و مشاوره با مخاطب عام مواجه خواهیم بود و از آنجا که بیشتر دندانپزشکان قرابتی با نوشتن ندارند، مطالب وبلاگهای آنها معمولا وامگرفته از مطالب نشریات و سایتهای اینترنتی است و عمر متوسطشان از عمر گلهای بهاری کمتر است. اما همچنان که در میان دندانپزشکان افرادی با دغدغههای خاص فراواناند، در میان وبلاگهای دندانپزشکی نیز وبلاگهایی با مضمونهای متفاوت کم نیستند. در این شماره گلچینی از این وبلاگها را به شما معرفی خواهیم کرد:
دکتر حامد اسماعیلیون یکی از اولین دندانپزشکانی است که به وبلاگنویسی روی آورده و همچنان مینویسد. حامد نوشتن در وبلاگ «گمشده در بزرگراه» را از دیماه ۱۳۸۲ آغاز کرده و اینک پس از گذشت نه سال، یکی از شناختهشدهترین و قدیمیترین وبلاگهای فارسی را مدیریت میکند. او در کنار وبلاگنویسی و دندانپزشکی، ادبیات داستانی را نیز به عنوان یکی از اصلیترین دغدغههای زندگیاش برگزیده است. تا امروز دو مجموعه داستان منتشر کرده است. کتاب اولش، «آویشن قشنگ نیست»، نامزد چند جایزه مهم ادبی در ایران شده و جایزه بنیاد گلشیری و تقدیرنامه جایزه روزیروزگاری را برای ان به خانه برده است. کتاب دومش، «قناریباز» نیز در آستانه چاپ دوم است.
نوشتههای وبلاگ گمشده در بزرگراه محدود به موضوع خاصی نیست و شامل روایتهایی از دغدغههای روزانه و رویدادهای پیرامونی زندگی نویسنده است. گاه با نامهای خطاب به دختر خردسالش مواجهیم یا داستان تلاش برای خرید یک وسیله منزل، یک نقد برای مجموعه داستان تازه منتشر شده یا موضعگیری نسبت به یک رخداد در عالم سیاست. اما نکته مشترکی که تمام این یادداشتها را به هم متصل میکند روایت خوشخوان و دلچسب آنها از زاویه دید یک داستان نویس است.
دندانپزشکی نیز در نوشتههای دکتر اسماعیلیون جایگاه خاص خود را دارد. پیشترها روایتهایی داستانی از ایام طبابت او در جنوب شهر تهران را در وبلاگش میخواندیم و این روزها تلاشش برای گذراندن آزمونهای علمی در کانادا. او چند سالی است همراه همسر و دختر نوأمدهاش راهی این کشور شده است و در تلاش است زندگی و حرفهاش را از نو در یک کشور تازه پایهگذاری کند.
«دندونر» وبلاگی است برای راهنمایی دندانپزشکان ایرانی در راه مهاجرت به کشور امریکا. نویسنده این وبلاگ دکتر حسام رحیمی، فارغ التحصیل رشته ارتودنسی دانشکده دندانپزشکی هاروارد و دانشجوی دوره MBA و MSIE دانشگاه دالاس است. او در سال ۸۷ این وبلاگ را به نیت انتقال تجربیات و راهنمایی دندانپزشکان هموطنش برای مهاجرت به امریکا پایهگذاری کرده است.
دکتر رحیمی در بخش معرفی وبلاگ خود مینویسد: « وظیفه میهنی همه ماست تا علم روز را به بهترین شکل و در عالی ترین سطح آن فرا بگیریم. برای رسیدن به این هدف، اخلاق حکم میکند تا راه رفته را برای دنبال کنندگان هموارتر کرد تا هدفهای بزرگتر در تیررس قرار گیرد. در این وبلاگ سعی شده تا سوالات احتمالی آن دسته از دانشجویان یا دندانپزشکانی که خیال مهاجرت به آمریکای شمالی را در سر دارند، پاسخ داده شود. هدف نهایی این است که متقاضیان هر چه بهتر و بیشتر راه پیش روی خود را بشناسند و با مشکلات و سختیهای آن، قبل از آنکه هزینه ای بابت آن پرداخت کرده باشند، آشنا شوند.»
با توجه به میل روزافزون دندانپزشکان ایرانی برای مهاجرت به دیگر کشورها به نیت سکونت و ادامه تحصیل، وبلاگ دندونر طی فعالیت چهارسالهاش چنان مورد اقبال قرار گرفته که دندانپزشکان زیادی مطالب آن را دنبال میکنند و در صفحه دندونر در سایت فیسبوک نزدیک به هزار دندانپزشک عضویت دارند. در این وبلاگ جزییات کاملی از جزییات و پیششرطهای لازم برای مهاجرت، آزمونهای پیشرو و منابع درسی به مخاطبان ارایه شده است و در کنار آن نگارنده از ارایه تجربیات شخصی خود و برخی نکات کلیدی برای موفقیت هموطنانش دریغ نکرده است.
http://psudodentist.blogfa.com
«دندانپزشک کاذب» وبلاگی است که دکتر سیامک شایانامین از مرداد ماه ۸۷ نوشتن در آن را آغاز کرده است. اگرچه سابقه وبلاگ نویسی او به سال ۸۲ برمیگردد و تا امروز نوشتن در چند وبلاگ فردی و گروهی را تجربه کرده است.
نویسنده درباره نام غیرمعمول وبلاگ و مصداق این نامگذاری مینویسد: « سودو دنتیست، صفتی بود که دوستانم در دوره اموزشی خدمت سربازی مرا به ان خطاب میکردند. شاید به این دلیل که هیچ کدام از مشخصاتی که از یک دندان پزشک معمولی در ذهن داشتند را در من نمیدیدند؛ که بیشتر اهل نوشتن و روزنامهبازی و شیطنت بودم تا درس و مشق. هنوز هم به درستی نمی دانم هویت من یک دندانپزشک روزنامهنگار است یا روزنامهنگار دندانپزشک. عنوان دندانپزشک کاذب را بد ندیدم برای انتخاب نام وبلاگ. هم نامی نامعقول و نامعمول است و هم نشانگر حرفه ای که دارم و طنزی که گاهگداری در نوشتههایم پیداست.»
دندانپزشک کاذب، در سالهای اول انتشارش بیشتر حاوی یادداشتهای کوتاه و غالبا طنز درباره رویدادهای اجتماعی و سیاسی بود اما رفته رفته سهم مطالب دندانپزشکی در ان افزایش یافته است تا جایی که در سال اخیر مطالب وبلاگ تنها منحصر به مقالات و اخبار دندانپزشکی شده است. یکی از مطالب جالب توجه و دنبالهدار وبلاگ سلسله داستانهایی است که نویسنده با مضمون دندانپزشکی و با الهام از تجربیات و اتفاقات روزانه خود نوشته است. با اینکه دکتر شایان حضور پر رنگی در عرصه مطبوعات و حوزه دندانپزشکی دارد، از اواخر سال ۹۰ انتشار مطالب در این وبلاگ را متوقف کرده است.
احتمالا دکتر فیروزه گلسرخی بیشتر از آنکه به عنوان یک دندانپزشک شناخته شده باشد، به عنوان یک داستاننویس مشهور است. داستاننویسی که تا امروز یکی دو مجموعه داستان منتشر کرده و داستانهایی از او در چند نشریات حوزه ادبیات و فرهنگ منتشر شده است.
دکتر گلسرخی وبلاگنویسی را از فروردین ۸۸ آغاز کرده است و تا امروز پیوسته در حال نوشتن است. در صفحه اول وبلاگ در معرفی آن اینگونه نوشته است: « این وبلاگ حاوی نظرات شخصی من در باره مسائل مختلف می باشد. این نظرات به صورت غیر تخصصی و صرفا بر اساس سلیقه فردی می باشد.از این که عقاید شما را بدانم خوش حال خواهم شد.» دستهبندی موضوعی وبلاگ به چهار عنوان داستان، فیلم و سینما، روزمرگیها و خاطرات محدود شده است. مطالب همه خوشخوان هستند و نثری گرم و داستانی دارند و در آنها به دندانپزشکی اشارهای نمیشود مگر لابلای کلمات جایی که نویسنده بخواهد اشارهای به روزمرگیهایش داشته باشد. این نکته میرساند خواننده در وبلاگ گلسرخ بیشتر با یک داستاننویس مواجه است که افکار و دغدغههایش را با مخاطب مجازی به اشتراک گذاشته است؛ تا یک دندانپزشک.
سبزپوشان اتاق عمل+ دندانپزشکی
دکتر رضا مدهنی، در معرفی خود در وبلاگش اینگونه نوشته: «جراح دندانپزشک، شاغل در مدیریت درمان تامین اجتماعی اصفهان، سابقه کار ۱۵سال بعنوان تکنسین اتاق عمل.» به این ترتیب میتوان به مصداق نامگذاری این وبلاگ پی برد. اولین یادداشت وبلاگ در خرداد ۸۵ منتشر شده است و پستهای آن تا نیمه دوم سال ۹۰ ادامه یافته است اما به نظر میرسد دغدغههای کاری و شخصی دکتر مدهنی انتشار مطالب را با وقفهای طولانی مواجه کرده است.
وبلاگ « سبزپوشان اتاق عمل+ دندانپزشکی» در اصل یک رسانه کوچک و غیر رسمی برای اطلاعرسانی در حوزه کاری و دغدغههای نویسنده است. در یکی از اولین مطالب وبلاگ درباره خط مشی وبلاگ اینگونه امده است: « هدف ازایجاد این وبلاگ در وهله اول اطلاع رسانی منطقه ای سپس تبادل نظر و افکار با سایر افراد فعال در این زمینه است و درنهایت بعد آموزشی و علمی وبلاگ مد نظر خواهد بود. طرح مشکلات حرفه ای، ارائه ی راهکار مناسب و پیگیری خواسته ها و مطالبات قشر پرستاری خصوصا پرسنل سختکوش اتاق عمل (تکنسین های اتاق عمل و بیهوشی) از دیگر اهداف این وبلاگ است.»
آخرین مطلب وبلاگ که در مهرماه سال ۹۰ منتشر شده خبر انتشار کتاب نویسنده وبلاگ با عنوان « کاربرد هیپنوتیزم در دندانپزشکی»، است.
از آخرین نوشته دکتر علی کاظمیان در وبلاگاش سالها می گذرد. نوشتههای وبلاگ سهشنبهنویسیها از مرداد ۸۶ آغاز و پس از یک سال و نیم، در اذر ۸۷، پایان مییابد. اما اگر شما امروز، در تابستان سال ۹۱، به سراغ نوشتههای این دانشجوی حال حاضر PHD دندانپزشکی جامعهنگر بروید، با یادداشتهای کوتاه اما پر مغزی مواجه میشوید که گرد گذر ایام بر آنها ننشسته است. نوشتههای او به چند خط نمیرسند، یک اشاره کوچک یا تلنگر ساده و تمام.
اما در پشت آنها باید نشست و به معنی و مفهومشان فکر کرد. پس شاید باید به عنوان کاری او عبارت فیلسوف را نیز بیافزاییم. مصداق نامگذاری وبلاگ از نقش روز سه شنبه در تقدیر نویسنده جوان وبلاگ سرچشمه گرفته. او اعتقاد دارد رخدادهای بزرگ زندگیاش همه به شکلی عجیب به روز چهارم هفته محدود شدهاند و به همین دلیل در بزرگداشت این روز، وبلاگش را سهشنبه نویسیها نامگذاری کرده است. آخرین یادداشت وبلاگ نیز به عید قربان و مراسم ازدواجش در سهشنبهای از سال ۸۷ ختم میشود.
وبلاگ یک دندانپزشک
http://vatanpour121.shakheh.com
دکتر محمود وطنپور، متخصص دندانپزشکی ترمیمی است و یک سالی است که با عکسها و مقالات کاربردیاش در زمینه اصول کاربرد مواد و تجهیزات دندانپزشکی در نشریات دندانپزشکان را با ریزنکتهها و اصول بدیهی اما فراموششده دندانپزشکی آشنا میکند. دکتر وطنپور چند ماهی است که اقدام به راهاندازی یک وبلاگ شخصی با عنوان «وبلاگ یک دندانپزشک» کرده است و آرشیوکاملی از یادداشتها و مقالات خود را در آن به مخاطب دندانپزشک عرضه کرده است.
یکی از نکات جالب توجه در این وبلاگ تصاویری است که نویسنده از فیلمهای رادیوگرافی دندانپزشکی و طرح درمانهای عجیب و جالبتوجه بیمارانش منتشر میکند. احتمالا تماشای این شاهکارهای دندانپزشکی که شاید خالق برخیشان خود ما باشیم، برایمان خالی از لطف نخواهد بود.