درآمد پزشکان عمومی در کشورهای دیگر

بحث درآمد و وضع اقتصادی پزشکان عمومی، بویژه در سالهای اخیر به یکی از اصلی ترین دغدغه های این قشر از جامعه سلامت کشور تبدیل شده است. قشری که توسط عامه مردم و حتی برخی مسوولان به صرف داشتن مدرک دکترا، جزو طبقات مرفه و بی درد جامعه شناخته می شوند و بنابراین تلاش چندانی در رفع مشکلات معیشتی آنان نمی شود و در مبارزه نابرابر تعیین تعرفه ها در هر سال، طرف بازنده ماجرا هستند.

در این میان شاید برای شما هم این سوال پیش آمده باشد که “آیا آسمان همه جا همین رنگ است؟” آیا همکاران ما در کشورهای دیگر هم شرایط اقتصادی-اجتماعی مشابهی را تجربه می کنند؟

برای پاسخ به این سوال بد نیست نگاهی داشته باشیم به آمار رسمی. آماری که در جدول زیر خواهید دید بر اساس داده های رسمی سازمان بین المللی کار و معمولا مبتنی بر آمار دولتها (معمولا بر اساس داده های مربوط به ادارات کار و ادارات مالیاتی یا وزارتهای بهداشت) استخراج شده اند و منعکس کننده میانگین حداقل حقوق پذیرفته شده برای پزشکان شاغل غیر مستقل (وابسته به مراکز دولتی یا خصوصی) می باشد.

این داده ها ، مقدار متوسط درآمد یک پزشک عمومی متاهل بدون فرزند را در شرایط کاری استاندارد و با برخورداری از تعطیلات قانونی و دیگر مرخصی های قانون کار و بدون شیفتهای اضافی نشان می دهد. برای صحیح تر بودن قضاوت، علاوه بر میزان کلی درآمد ماهانه، درصد کسورات قانونی (مالیات و …) نیز قید شده و بعد از کسر آن، مقدار خالص دریافتی (بعد از تبدیل به دلار آمریکا) نشان داده شده است. همچنین با توجه به متغیر بودن میزان هزینه ها و قدرت خرید در کشورهای مختلف، برابری قدرت خرید PPP هم برای هر مقدار محاسبه شده است.

در تفسیر داده های این جدول باید به این نکته توجه شود که اصلی ترین داده همان قدرت خرید حقوق دریافتی است. مثلا در مورد رومانی، هرچند که درآمد ماهانه یک پزشک ۴۳۰$ بیشتر نیست، اما به دلیل ارزانی کالاها در رومانی، قدرت خرید این مقدار حقوق برابر با قدرت خرید ۸۳۸ دلار آمریکا در کشور آمریکا است.

یا مثلا در مقایسه فرانسه و فنلاند، هرچند که حقوق پزشکان فنلاندی نزدیک دو برابر همکاران فرانسویشان است. اما با توجه به اینکه فنلاندی ها باید ۴۲% مالیات و دیگر عوارض قانونی را بپردازند ولی فرانسوی ها از این پرداختها معاف هستند، این فاصله در خالص درآمد کمتر می شود و با توجه به گرانتر بودن نسبی کالاها در فنلاند نسبت به فرانسه، می بینیم که در حقیقت پزشکان فرانسوی وضع بسیار بهتری نسبت به همتایان فنلاندی خود دارند.

وضع کشور آمریکا:

در آمریکا (که صدر نشین جدول فوق است) حدود ۱۰۰ هزار پزشک عمومی و پزشک خانواده فعالیت می کنند که بیشتر آنها برای خودشان کار می کنند (استخدام یا قراردادی جایی نیستند). تنها ۱۵% آنان در بیمارستانها شاغل هستند و عده بسیار کمی هم در مراکز لابراتواری، دانشگاهی و دولتی دیگر شاغل هستند. عمده پزشکان آمریکایی در درمانگاههای خصوصی یا گروهی شاغل هستند.

متوسط در آمد سالانه صدکهای بالای پزشکان عمومی آمریکا به بیش از ۲۲۰ هزار دلار در سال می رسد و کم در آمدترین آنها نیز تقریبا  ۸۵ هزار دلار در سال (حدود ۸۰۰۰ دلار در ماه) درآمد دارند. درآمد بیشتر پزشکان عمومی آمریکایی چیزی بین ۱۵۶ هزار تا ۲۰۰ هزار دلار در سال است.

همچنین پزشکانی که در بخش خصوصی یا دولتی استخدام هستند بطور میانگین نزدیک ۲۰ هزار دلار در سال بخاطر پاداش و مزایا و سایر رده های دیگر دریافتی اضافی دارند.

میزان درآمد پزشکان عمومی به ازای هر ساعت کار به طور میانگین ۸۰ دلار در ساعت است و حداقل این میزان برای پایین ترین دهک درآمدی پزشکان آمریکایی حدود ۴۰$ در ساعت می باشد.

بهترین ایالتها از نظر متوسط  درآمد ساعتی برای دهک پر در آمد پزشکان آمریکایی عبارتند از : ویسکانسین ۲۰۳$ ، آرکانزاس ۲۰۶$ ، وایومینگ ۲۰۳$ و یوتا ۱۹۱$

پزشکان در استرالیا:

بنا به اطلاعات منتشر شده در سایت جی پی استرالیا درآمد سالانه پزشکان عمومی استرالیایی به بیش از ۲۰۰ هزار دلار می رسد. همین سایت تصریح می کند که این درآمد بسیار بیشتر از سایر متخصصین غیر پزشک مانند وکلا، مهندسین، نظامی ها و آرشیتکت ها می باشد.

در استرالیا دو روش پرداخت برای پزشکان وجود دارد: یکی حقوق ثابت سالانه که از ۷۰ هزار دلار استرالیا بعلاوه مزایا و کارانه شروع می شود. که خالص پرداختی آن در مناطق شهری از ۱۰۰ هزار دلار و در مناطق روستایی یا شهرهای دور از ۱۵۰ هزار دلار به بالا خواهد بود و برای یک پزشک با ۹ شیفت که تنها ۴ بیمار در ساعت ویزیت می کند و هیچ شیفت اضافی و یا آنکال ندارد و در سال از ۴ هفته مرخصی استحقاقی استفاده می کند، در مناطق دور یا شهرهای کوچک می تواند به ۲۸۰ هزار دلار در سال هم برسد. طبیعتا شیفتهای اضافی یا آنکال این مقدار را افزایش خواهند داد.

روش دیگر پرداخت بر اساس کارانه است که معمولا ۴۵ یا ۵۰% میزان درآمد در یک کلینیک متعلق به پزشک خواهد بود. بعضا ممکن است از روشهای تلفیقی هم در پرداخت به پزشکان (طبق توافق) استفاده شود.

همانطور که می دانید برای کسب این درآمدها لازم نیست که یک پزشک در کشورهای پیشرفته، در هر شیفت ۱۰۰ بیمار را ویزیت کند. بلکه اکثر آنان اصولا شیفتهای خلوتی را پشت سر می گذارند که طبیعتا منجر به افزایش دقت و کاهش خطاهای پزشکی می شود.

علاوه بر آن در بیشتر کشورها، پزشکان تنها حدود ۴۰ ساعت در طول هفته مشغول به کارند و در کنار آن از مزایای قانونی همچون مرخصی سالانه (حدود یک ماه) نیز برخوردارند.

مقایسه این اطلاعات با حقایق مربوط به پزشکان عمومی ایرانی، این سوال را در ذهن می پروراند که چرا فاصله پزشکان ایرانی با همتایان خارجی خود باید تا این حد باشد؟ بویژه که پزشکان ایرانی معمولا نسبت به همکاران فرنگ نشین خود، راه سخت تری را در ورود به دانشگاه و فارغ التحصیلی می پیمایند؟ علت این کاستی را باید در کجا جستجو کرد؟ وزارت بهداشت؟ شرکتهای بیمه؟ سازمانهایی که قاعدتا باید مدافع حقوق پزشکان باشند نظیر سازمان نظام پزشکی؟ یا خود پزشکان؟

منابع:

Worldsalaries.org

Healthcaresalariesonline.com

Salary.com

Gpaustralia.org.au