دانشمندان بزرگرین ویروس شناخته شده تاکنون را کشف کرده اند، این کشف سوالهای جدیدی را مطرح می کند، از جمله اینکه آیا باید با یک تجدید نظر کلی در دسته بندی جانداران صورت پذیرد و دامنه چهارمی (شامل ویروسها) برای این تقسیم بندی در نظر بگیریم؟
ویروس جدید که پاندوراویروس Pandoravirus نام گرفته یک میکرون (یک هزارم میلی متر و معادل ۱۰۰۰ نانومتر) طول دارد و با این قد و بالا، بقیه ویروسها را کوتوله به حساب می آورد، چرا که سایر ویروسها معمولا اندازه ای بین ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر دارند.
اما پاندوراویروس ما یک برتری اساسی دیگر هم بر بقیه ویروسها دارد و آن محتوای ژنتیکیش است. در حالی که دیگر ویروسها معمولا حدود ۱۰ ژن دارند، پادورا ویروس یا داشتن ۲۵۰۰ ژن در DNA خود باعث حیرت دانشمندان شده است.
حدود ۱۰ سال قبل هم دانش میکروبیولوژی یک تکان اساسی خورد، آن موقع هم ویروسی به بزرگی ۷۰۰ نانومتر کشف شد که نامش را میمی ویروس Mimivirus گذاشتند.
بعد از کشف میمی ویروس عده ای پژوهشگران به رهبری دکتر ژان میشل کلاوری از دانشگاه اکز مارسی (فرانسه) به این فکر افتادند که یک ویروس تا چه حد می تواند بزرگ باشد؟ آنها برای پاسخ به سوال خود به جستجوی برای یافتن ویروسهای بزرگتر پرداختند، روش کار به این صورت بود که انها نمونه های آب را از نقاط مختلف جهان جمع می کردند و بعد از سانتریفیوژ، رسوبات موجود در ان آبها را از نظر احتمال وجود ویروسها زیر میکروسکوپ می گذاشتند.
سرانجام چندی پیش موفق شدند دو گونه از پاندورا ویروس را تقریا بطور همزمان در دو نمونه کشف کنند، یکی Pandoravirus salinus که از آبهای دهانه رودخانه تونکن در شیلی پیدا شد و دیگری Pandoravirus dulcis که از نمونه آبهای یک تالاب آب شیرین در نزدیکی ملبورن استرالیا به دست آمد. هر دو این نمونه ها مربوط به آبهای شیرین بودند و هر دو گونه ویروس به آمیبها حمله می کنند.
تیم محقیقن از این دستاورد بسیار خوشحال هستند، آنها می گویند چنین کشف متفاوتی تقریبا هر ۵۰ سال یکبار ممکن است رخ بدهد و این دستاورد بزرگی است.
اما چرا تا بحال این ویروسها کشف نشده بودند؟
پاسخ خیلی ساده است، شما چیزی را به دست می آورید که انتظارش را دارید، تا پیش از این، دانشمندان انتظار وجود ویروسهایی با این اندازه را نداشتند، بنابراین وقتی هم تصادفا ویروس بسیار بزرگی کشف می شد، آنها فکر می کردند که با نوعی باکتری طرف هستند، بنابراین سعی می کردند آن باکتری را کِشت بدهند تا از ماهیت آن بابر شوند، طبیعتا تلاش آنان برای کشت این باکتری نماها به جایی نمی رسید اما آنها از این قضه هم تعجب نمی کردند، چرا که ۶۰% باکتریهایی که از آبهای ازاد به دست می آیند در محیطهای متداول آزمایشگاهی قابل کشت نیستند.
