همزیستی با دیابت کمی سخت است. اگر یک بیمار دیابتی بخواهد از عوارض بیماری (مانند مشکلات کلیه و چشم و عروق) مصون باشد، باید به دقت سطح قند خون خود را کنترل کند. در حال حاضر لازمه این کنترل دقیق، دریافت منظم انسولین و تست مکرر قند خون است؛ یا بعبارتی: تزریق های مداوم سرنگ انسولین و سوارخ شدن پیاپی نوک انگشتان برای دستگاه گلومتر(قندسنج)…چرخه ای که باید هر روز و برای سالها ادامه یابد.
بنابراین یکی از دغدغه های اصلی گروه عمده ای از پژوهشگران در زمینه پزشکی، پیدا کردن راهی برای کم کردن این رنج و عذابها بوده است. البته اگر از روش کوبایی برای کاهش میزان ابتلا به دیابت! بگذریم، میتوانیم روشهای مدرنتری برای کمک به بیماران مبتلا به قند خون پیدا کنیم.
نظرتان در مورد چیزی که بتوانند به صورت خودکار سطح بالای قند خون را تشخیص دهند و سپس میزان لازم انسولین را آزاد کنند چیست؟ برای اینکار، این وسیله باید سنسوری برای اندازه گیری سطرح قند و پمپی برای انسولین و یک پردازنده برای هماهنگی این دو داشته باشد. پیشنهاد خوبی به نظر می رسد اما برای اینکه بتوانیم چنین چیزی را قابل تزریق به بدن یا کاشتن در زیر پوست کنیم، باید آن را خیلی ریز بسازیم. خب، دانشمندان ساحل شرقی آمریکا ادعا می کنند که به این حد از ریز بودن دست یافته اند: ریز بودن در حد نانومتر.
محققینی از دانشگاه کارولینای شمالی به همراه همکارانشان از بیمارستان کودکان بوستون و انستیتو تکنولوژی ماساچوست به تازگی روش مورد ادعای خود را با موفقیت روی موشهای آزمایشگاهی تست و نتایج آن را منتشر کرده اند. در این روش آنها ریز ذره هایی را به بدن موشهای مبتلا به دیابت تزریق کردند که در مواجهه با قند خون بالا از خود انسولین آزاد می کنند. رها شدن انسولین از این ریز ذره های قند خون را دوباره پایین می آورد تا به حد نرمال برسد. این ریز ذره ها بعد از هر بار تزریق می توانند تا ۱۰ روز سطح قند خون موشها را در حد نرمال نگه دارند.
هر ریز ذره از یک هسته تشکیل شده که حاوی انسولین و دکستران و آنزیمهای اکسید کننده گلوکز (مولکول قندی) است. وقتی آنزیمهای اکسید کننده گلوکز با گلوکز (قند خون) مواجه می شوند، آن را به گلوکونیک اسید تبدیل می کنند و گلوکونیک اسید هم به نوبه خود ساختار دکستران را دستخوش تغییر می کند به نحوی که پس از آن انسولین آزاد می شود. بقیه ماجرا هم ساده است انسولین مثل همیشه وارد عمل می شود و سطح گلوکز در خون را پایین می آورد. در پوسته خارجی این ریز ذره ها هم ساختارهای مثبت و منفی تعبیه شده است که بعد از تزریق به بدن، باعث ارتباط ریز ذره ها به هم تشکیل ریز شبکه هایی مسود که در عینحال که دسترسی مولکولی به ذرات را در خون ممکن می کنند، مانع پاک شدن آنها از جریان خون (حداقل برای مدت حدود ۱۰ روز) می شوند.