یکی از مشکلاتی که امروزه گریبانگیر سلامت بشر شده است، افزایش مقاومت به داروهای آنتی بیوتیک (ضد عفونت) در دنیا است. روز به روز مقاومت باکتریها به داروهای آنتی بیوتیک افزایش می یابد و باعث کاهش بهبودی بیماران مبتلا به عفونتها با درمانهای متداول می شود.
جالب است که میزان مقاومت به داروها در کشورهای مختلف، با فرهنگ مصرف دارو در آن کشورها انطباق دارد، مثلا در کشورهای اسکاندیناوی (سوئد، دانمارک، نروژ و فنلاند) کمتر از ۵% مردم مقاومت به آنتی بیوتیک نشان می دهند در حالیکه این مقدار در کشورهای جنوب اروپا (یونان ، اسپانیا و…) بسیار بیشتر و بین ۲۵ تا ۵۰ درصد است. متاسفانه طبق معمول آمار دقیقی در مورد کشورمان در دسترس نداریم، اما ممکن است آمار مقاومت به آنتی بیوتیک در کشورما بالاتر از اینها هم باشد.
در این شرایط پزشکان دنیا دست به هر بررسی و آزمایشی می زنند تا شاید راهی برای کاهش مقاومت باکتریها پیدا کنند یا داروهای نوینی را به کمک بگیرند، حتی اگر ان دراو یک داروی ضد جنون باشد.
از چند سال پیش مشخص شده بود که مصرف همزمان آنتی بیوتیکها با یک داروی ضدجنون مورد استفاده در اسکیزوفرنیا، به نام تیوریدازین (thioridazine) باعث می شود که باکتریهای مقاوم، دیگر مقاومتی از خود نشان ندهند و به راحتی توسط آنتی بیوتیکهای معمول تارو مار شوند. اما چرا؟ این سوالی بود که دانشمندان تا همین چند وقت پیش به دنبال جوابی برای آن می گشتند.
اخیرا یک گروه از دانشمندان دانمارکی (باز هم دانمارکیها!) پس از انجام تحقیقات گسترده به این نتیجه رسیدند که تیوریدازین، باعث آسیب پذیر شدن و تخریب دیواره سلولی باکتریها می شود و به این ترتیب مقاومت آنها را در برابر داروهای انتی بیوتیکی در هم می شکند.نتایج این تحقیق در نشریه PLOS ONE مارس ۲۰۱۳ منتشر شده است.
خب اما این تحقیق به چه دردی می خورد؟ آیا ما از فردا باید به هر بیماری با عفونت گلو تیوریدازین هم بدهیم؟ مسلما پاسخ خیر است. اما گذشته از اینکه میتوان در موارد خاص و شرایط تهدید کننده حیات دست به دامان تیوریدازین هم شد، این تحقیق ک راه جدید پیش روی ما می گذارد: ما می توانیم بر اساس واکنشی که منجر به تخریب دیواره سلولی باکتریها می شود، داروهای جدیدی تولید کنیم که عوارض داروهای ضدسایکوز (ضدجنون) را نداشته باشند، اما ضربات سهمگینی به دیواره باکتریها وارد کنند. یا حتی می توانیم مولکول خود تیوریدازین را طوری دستکاری کنیم که قسمت واکنش دهنده با دیواره باکتریها سالم بماند اما قسمتی که بر سولهای عصبی موثر است، حذف یا بی اثر شود.