بخیه ها یکی از اساسی ترین روشهای بهبود زخم هستند که از گذشته های دور رایج بوده اند. شواهدی موجود هستند که مصریان باستان از روشهای بخیه زدن برای کمک به ترمیم جراحات استفاده می کردند. یا حتی می گویند برخی قبایل بدوی مورچه های درشت مناطق گرمسیری را وادار می کردند که دو طرف زخمهای سطحی را گاز بگیرند و بعد از آن با قطع کردن سر مورچه های بینوا، از سر و آرواره های آنها بعنوان بخیه استفاده می کردند!
اما حالا که علم و دانش روز به روز در حال پیشرفت است، چرا این تکنیک قدیمی و البته بسیار مفید، از تکنولوژی روز بی بهره باشید؟ به نظر شما چطور است که دانش الکترونیک را هم وارد وادی بخیه کنیم؟ ایده این کار متعلق به دکتر جان راجرز از دانشگاه ایلی نویز است که با ابداع مدارهای الکتریکی فوق نازک و انعطاف پذیر برای استفاده در بخیه ها، شرکتی را هم به منظور استفاده تجاری از این ایده ناب تاسیس کرده است.
حالا شرکت او نمونه های اولیه از بخیه هایی را تولید کرده است که مجهز به دوگونه سنسور حرارتی و یک هیتر کوچک هستند. این بخیه ها بر روی تعدادی از حیوانات آزمایش شده اند و تا اینجای کار، نتایج رضایت بخش بوده اند.
این بخیه ها دو نوع سنسور حرارتی دارند که یکی از آنها با تغییر دمای محیط، میزان مقاومت را تغییر می دهد و دومی نوعی دیود است که با تغییر دما میزان جریان را تغییر می دهد. یک هیتر کوچک از جنس رشته های فوق نازک طلا هم در این بخیه ها وجود دارد که متناسب با تغییرات این دو حسگر، می تواند میزان متفاوتی حرات موضعی ایجاد کند و در نتیجه به کنترل دمای موضعی و به دنبال آن کنترل میزان گردش خون در محل زخم کمک کند و نتیجه همه اینها بهبود سریعتر و کم عارضه تر زخم خواهد بود.
می توان بر اساس این نوآوری به کاربردهای دیگری هم فکر کرد، مثلا حسگرهایی که تغییرات شیمیایی محل زخم و در نتیجه احتمال عفونت را تشخیص بدهند.
