پژوهشگران انستیتو تحقیقات Scripps کالیفرنیا با همکاری چند موسسه دیگر توانستند به فن آوری ذخیره اطلاعات تصاویر بر روی چیپ های کاملا زیستی با ساختار دی ان ای دست پیدا کنند. این کامپیوتر زیستی چیز نبود جز یک مایع شفاف پر از قطعات دی ان ای و آنزیم های مربوط به DNA به همراه مقداری ATP (مولکولی که در ساختارهای زیستی بعنوان تامین کننده انرژی کاربرد دارد.)
این دانشمندان در بیانیه خود به این مناسبت اعلام کرده اند که اصولا رایانه، سیستمی است که به طور کلی از ۴ قسمت اصلی تشکیل شده است: سخت افزار، نرم افزار و داده ها و خروجی. ما عادت کرده ایم این اجزا را به صورتهای فیزیکی و الکترونیکی ببینیم.
مثلا از نظر ما سخت افزار مجموعه ای از پلاستیک و فلز و سیم است یا داده ها و خروجی بر اساس سیگنال های الکتریکی جابجا می شوند و نرم افزارهم توالی هایی از دستورات بر اساس همین سیگنالها هستند.
اما در دنیای زیستی ما با هیچ کدام از اینها به این شکل سر و کار نداریم. بلکه تمام این اجزا در سیستم زیستی از مولکولها تشکیل شده اند. مولکول هایی پیام ها را مخابره می کنند، و مولکولهای دیگری آنها را پردازش می کنند و مولکولهایی هم این روند را کنترل می کنند.
در نهایت پاسخ به صورت یک واکنش شیمیایی دیگر (مثلا ساخت یک مولکول یا تغییر ساختار آن) ایجاد میشود. به این ترتیب بدن همه ما از کامپیوترها زیستی تشکیل شده است.
این کامپیوترهای زیستی با توجه به این که در اکثر قسمت های خود از واکنشهای شیمیایی به جای پالس های الکتریکی برای انتقال و پردازش پیام استفاده می کنند، از همتایان صفر و یکی خود کندتر هستند، اما آنجایی برتری خود را نشان می دهند که می توانند همزمان میلیون ها واکنش شیمیایی یا زنجیره های مولکولی را راه بیندازند و آنها را کنترل کنند که نهایتا باعث می شود بتوانند بهتر از انواع فلزی-برقی خود کارآیی داشته باشند.
به هر حال کل اتفاقی که تا این لحظه افتاده این بوده که دانشمندان توانسته اند اطلاعات مربوط به عکس ها را در مولکولهای DNA ذخیره کننده و آنها را مجددا بخوانند. اما همین کار به ظاهر کوچک نوید بخش شروع عرصه جدیدی در تکنولوژی خواهد بود.
به ویژه که شرکتهای بزرگ رایانه ای نظیر آی-بی-ام قبلا علاقمندی خود را به این شاخه نشان داده اند.
