اگر یک پزشک با چاقوی جراحی یک جراحی بزرگ انجام دهد، و او را بکشد، یا با چاقوی جراحی یک تومور را باز کند و چشم را از بین ببرد، دستانش قطع خواهد شد. اگر بیمار زنده بماند و درمان شود، در صورتی که مرد آزاد‌شده باشد، پزشک پنج شکل دریافت می‌کند. اگر بیمار برده‌ی کسی باشد، صاحبش دو شکل به پزشک می‌دهد!
یکی از قوانین حمورابی در مورد جراحان و طبیبان – تاریخ پزشکی – لیزا یونت
پزشکی در روزگار قدیم جز مشاغل با ریسک بالا تلقی میشده است! پزشکان را همیشه در طول عمر طبابتشان خطرات مختلفی تهدید می کرد.چه بسا مرگ یا نقصان بیماران به قیمت جانشان تمام میشد.مخصوصا با دانش پزشکی آن دوران و امید به زندگی جوامع قدیم، زنده نگه داشتن بیماران کار چندان ساده ای نبود! بنابراین پزشکان هر روز در معرض انتقام خانواده های بیماران ، قدرتمندان، پادشاهان، بریده شده دست ها یا کشته شدن بودند!
اگر بخواهیم شغل پزشکی را در آن دوران به یکی از شغل های معاصر مقایسه کنیم، بدلکاری یا خنثی کردن بمب و مین بهترین نمونه ها برای قیاس خواهند بود! تازه ، بدلکاران و خنثی کننده های بمب تمهیدات ایمنی برای حفظ جان خود داشتند ولی پزشکان نگون بخت هیچ دفاعی جز دانش خود برای اینکه سرشان را روی گردنشان کماکان داشته باشند،نداشتند! بیمه مسئولیت در آن دوران وجود نداشت و تازه اگر هم کسی ابداعش می کرد از گردن طبیب در برابر شمشیر جلاد محافظت نمی کرد!
بسیاری از طبیبان قدیم در دربار ها خدمت می کردند.چه بسا حتی مورد غضب شاه قرار می گرفتند و به خاطر اینکه نتوانسته اند سندرم روده تحریک پذیر، بواسیر یا نفخ اعلی حضرت را درمان کنند ،سرشان را به باد می دادند یا به زندان می افتادند! یا شربت و جوشانده ای به خورد شاه می دادند که با مزاجش نمی ساخت و به جرم مسموم کردن پادشاه، به جلاد سپرده می شدند!
امروزه بیشتر پزشکان ما بیمه مسئولیت دارند که قرار است آن ها در برابر تبعات قصور در طبابتشان ایمن کند! حتی قرار است تبعات ضمان سلامت بیماران را هم متقبل شود! بنابراین پزشکان امروز امنیت بیشتری از پزشکان قدیم دارند! حداقل پزشکان بدون دست در سطح جامعه مشاهده نمی شوند!
اما گاهی رویداد هایی پیش می آید که ما را به یاد قوانین حمورابی در مورد جراحان و طبیبان می اندازد. مثلا انتشار لیست جراحانی که به اصطلاح زیرمیزی از بیماران می گیرند ما را به یاد انتشار لیست جانی های تحت تعقیب می اندازد که برای سرشان جایزه تعیین می شد و هر کس هر جا گیرشان می آورد می توانست به سمتشان شلیک کند!
البته اگر قوانین حمورابی را در نظر بگیریم، پزشکان امروز باید قدر عافیت را بدانند و از طبابت امن خود لذت ببرند! و هر وقت که دستشان را برای معاینه به سمت بیماران می برند، از داشتن دست هایی که هنوز از شانه هایشان آویزان است، شاکر باشند!
نویسنده می خواست چی بگه دقیقن؟
یعنی چی؟ یعنی دکترها زیرمیزی نمیگیرن؟ یا اعلام کردن اسم افرادی که زیرمیزی می گیرن بده؟