خبر ساده و کوتاه است:
شیوهنامه اجرایی «رفتار و پوشش حرفهای دانشجویان علوم پزشکی» به دانشگاهها ابلاغ شد.
وقتی در خبرها دقیق می شویم ابعاد بیشتری از این آیین نامه را در می یابیم: استفاده از تلفن همراه بر بالین بیمار ممنوع است، پسرها آستین کوتاه نپوشند و دخترها هم مانتوی خیلی گشاد یا خیلی تنگ، کوتاه یا بلند نپوشند. عطر و ادکلن نامتعارف هم ممنوع است. در این آیین نامه از ناخن دانشجو ها تا طرز نشستن آنها در کلاس زیر ذره بین قرار می گیرد و بر اساس آن به دانشجویان نمره داده می شود. نمره هایی در ۴ سطح عالی، خوب، متوسط و ضعیف برای طبقه بندی بین دانشجویان استفاده خواهد شد. دانشجویانی که نمرات متوسط و ضعیف کسب کنند، بعد از مشاوره، در صورت تکرار به مراجع انضباطی برای تعیین تکلیف فرستاده می شوند.
وقتی در نکات آیین نامه دقیق میشویم، باید و نبایدهای زیادی می بینیم که هیچ معیار واحدی برای آنها تعریف نشده است. “عطر تند” تعریف نشده است و ممکن است هر عطری “تند” به نظر بیاید. لباسها نه باید “کوتاه” باشند، نه “بلند” ، نه “تنگ” و نه “گشاد”. اما هیچ معیاری برای سنجش کوتاهی و بلندی و تنگی و گشادی لباسها در آیین نامه منتشر نشده است. هر فردی می تواند برداشتهای سلیقه ای خود از تنگی و گشادی یا “متعارف” و “نامتعارف” را داشته باشد.
در آیین نامه آمده است که “لباس پسران باید کامل و بر اساس شئون اسلامی و دانشجویی باشد.” آیا دستورالعملهای قبلی وزارتخانه بر شئون غیر اسلامی و کوچه بازاری تاکید داشته اند که این آیین نامه جدید مدعی شئون اسلامی و دانشجویی شده است؟ چه چیزی این شئون را از شئون قبلی متمایز می کند؟
مدل پیراهن، شلوار، کیف، کفش و جوراب باید ساده و به دور از مدهای افراطی باشد اما شاید مسوول محترم یک دانشگاه در مورد “ساده” یا “افراطی” بودن، تعریفهای خاص خود را داشته باشد؟ در اینصورت تکلیف دانشجویان چیست؟
اینها همه سوالاتی هستند که باز هم با دیدن یک طرح گنگ و کلی و احتمالا تبلیغاتی دیگر از وزارت بهداشت در ذهن نقش می بندد.